Dzieło powstało w latach 1934-1938 na wyraźne polecenie Pana Jezusa i z nakazu spowiedników: ks. Michała Sopoćki i o. Józefa Andrasza SJ. Siostra Faustyna opisała w nim swoje niezwykle bogate życie duchowe, głębię poznania tajemnicy miłosierdzia Bożego i wielką prorocką misję przypomnienia światu prawdy o miłości miłosiernej Boga do każdego człowieka wraz z nabożeństwem do Miłosierdzia Bożego w nowych formach. Należą do nich: obraz Chrystusa z charakterystycznymi promieniami czerwonym i bladym oraz podpisem: Jezu, ufam Tobie, święto Miłosierdzia w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, koronka do Miłosierdzia Bożego i modlitwa w chwili konania Jezusa na krzyżu zwana godziną miłosierdzia. Do każdej z tych form kultu, a także do szerzenia czci Miłosierdzia Jezus przywiązał wielkie obietnice pod warunkiem troski o postawę ufności [pełnienie woli Bożej] i miłosierdzia względem bliźnich.

(ze Wstępu do „Dzienniczka”)