bł. Karoliny Kózkówny

Miłości do Boga i ludzi uczyła się od swoich rodziców, którzy byli bardzo pobożnymi ludźmi. Cała rodzina Kózków żyła w zgodzie pośród nieustannej pracy, wzajemnego zrozumienia, wielkiej miłości, cierpliwości i wytrwałości w realizowaniu powziętych zamierzeń. Karolina starała się codziennie uczestniczyć we Mszy Świętej i adorować Jezusa w Tabernakulum. Odmawiała także Różaniec i uczestniczyła w drogach krzyżowych. Szczególną czcią otaczała Matkę Boską. Właśnie stąd czerpała siły do codziennego, wymagającego życia. Bardzo lubiła czytać literaturę religijną: Pismo Święte, żywoty świętych oraz inne książki i czasopisma. Swą pasję do książek realizowała prowadząc wraz z wujem bibliotekę. Uczyła się bardzo dobrze, a co ciekawe, swojej wiedzy nie zatrzymywała tylko dla siebie, ale nauczała dzieci z wioski podczas tzw. „katechez pod gruszą”. Apostolska działalność Karoliny uzewnętrzniała się w działalności grup parafialnych (np. Apostolstwo Modlitwy, Bractwo Wstrzemięźliwości, Żywy Różaniec). Ludzie nazywali ją: “prawdziwym aniołem“ i “pierwszą duszą do nieba”.

Karolina była bardzo zorganizowana. Oprócz modlitwy, działalności apostolskiej i nauki potrafiła znaleźć jeszcze czas na obowiązki domowe. Była niestrudzona w swych zamierzeniach. Chcąc pomóc rodzicom podejmowała się też pracy na dworach i w innych gospodarstwach. Nigdy się nie złościła, wręcz przeciwnie, gdy ktoś miał „zły humor”, Ona mu służyła pomocą. Wrażliwa na cierpienia drugich, zwłaszcza chorych, którym starała się pomóc na miarę swych możliwości. Swą życzliwością i dobrocią wprowadzała w otoczenie dużo optymizmu i radości. Jak na swój wiek była bardzo dojrzała, zawsze konkretnie wiedziała, co ma robić i jaki jest cel jej działania.