św. Szarbela

Pan Bóg wybiera niektórych ludzi, aby w nadzwyczajny sposób przypominali światu o jego istnieniu, Jego wszechmocnej miłości oraz nieskończonym miłosierdziu. Jednym z wybranych jest święty Szarbel Machluf – najbardziej znany współcześnie święty na Bliskim Wschodzie. Był on libańskim pustelnikiem, całkowicie poświęconym Chrystusowi. Pomimo tego, że był najzdolniejszym studentem teologii w Kfifan, nie napisał żadnej książki. Dla świata nauki jest wielką tajemnicą, a dla nas wszystkich czytelnym znakiem obecności Boga. Urodził się 8 maja 1828 roku w Beka’kafra, 140 km od Bejrutu. Rodzice byli katolikami obrządku maronickiego. Zakonnik, kapłan, pustelnik. W heroiczny sposób naśladował Chrystusa. Był tak ściśle zjednoczony z Chrystusem, że w spotkaniu z każdym człowiekiem promieniował radością czystej miłości, a Jezus przez Jego pośrednictwo mógł dokonywać różnych znaków i cudów. Uzdrawiał m.in. psychicznie chorych, a także zarażonych tyfusem, z poświęconych przez niego pól znikała szarańcza. Ówczesny przeor klasztoru pisał o nim: „Był błyszczącą gwiazdą, która swoją świętością ochraniała Zakon, Kościół i cały Liban”.

Jego ciało nie uległo pośmiertnemu rozkładowi, roztaczając dodatkowo niezwykłą woń i wydzielając ciecz – olej o uzdrawiającej mocy. Potwierdzają te fakty wielokrotne ekshumacje i badania lekarskie. Bóg za pośrednictwem św. Szarbela uzdrawia serca i ciała milionów ludzi milionów ludzi – nawet po jego śmierci. Ten zakonnik i ciężko pracujący w milczeniu i pokorze asceta, przykładem swojego życia i nieustannym wstawiennictwem u Boga apeluje do nas, abyśmy codziennie, z odwagą i w sposób bezkompromisowy, zmierzali do szczęścia wiecznego w niebie. A prowadzi tam tylko jedna droga, na którą zaprasza nas Jezus: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje! Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je” (Mk 8,34-35). 

Patrząc na przykład św. Szarbela, nie bójmy się iść drogą umartwienia, zaparcia się siebie, śmierci dla grzechu, aby całkowicie jednoczyć się z Chrystusem – Źródłem Miłości – przez wytrwałą modlitwę, sakramenty pokuty i Eucharystii oraz ofiarną miłość bliźniego.

Źródło: Święty Szarbel – przyjaciel Boga i ludzi, Wyd. Agape, s. 5-19